Τι να πούμε στους ηλικιωμένους που μας κοιτάνε με μάτια γεμάτα απόγνωση όταν εμείς δεν τους δείχνουμε την ανάλογη σημασία?
Τι να τους πούμε, όταν με μάτια βουρκωμένα προσπαθούν να καταπιούν την πίκρα τους, όταν εμείς δεν τους δείχνουμε τον σεβασμό μας?
Τι να πουν οι άνθρωποι αυτοί που πάλεψαν για μας μια ζωή, στερήθηκαν για να μην στερηθούμε, υποβιβάστηκαν για να μην υποβιβαστούμε, ένιωσαν ντροπή για να μην ντραπούμε…
Τα γηροκομεία είναι γεμάτα από τέτοιες ψυχές, αγγελικές υπάρξεις που χαθήκαν στο εαυτό τους για να μην είναι «βάρος» στα παιδιά τους.
Που χαθήκαν από το φως του ήλιου πίσω απ΄ τις σκιές της ύπαρξής τους για να μην επισκιάσουν την ζωή των μονάκριβών τους.
Που τα ρυτιδιασμένα χρόνια τους δεν ήταν αρκετά για να μας διδάξουν την αγάπη και τον σεβασμό, αλλά την περιφρόνηση την κακία και τον εγωισμό.
Τι παραδείγματα θα δώσουμε στα παιδιά μας? Τι κληρονομιά θα υιοθετήσουν απ΄ την ζωή μας?
Πώς θα κοιτάξουμε ξανά στα μάτια αυτούς τους ανθρώπους που ποτέ δεν σκέφτηκαν τον εαυτό τους και όμως παρέμειναν παραγκωνισμένοι στο περιθώριο της υπόλοιπης ζωής ?
Τι χαρά θα προσφέρουμε στα πικραμένα χείλη τους, όταν αυτά μαραμένα τριαντάφυλλα, έζησαν και γέρασαν και έμαθαν πως η ζωή ακόμα και στα γερατειά τους δεν τους χαρίζεται, μα πρέπει να παλέψουν όχι πια για τα παιδιά τους, μα για να ξεχάσουν την εγκατάλειψη της ίδιας της ζωής τους...
Πως θα ξαναδούμε τον εαυτό μας, όταν γι΄ αυτόν μόνο αηδία νιώθουμε και ντροπή?......
Ντροπή!.
